دیروز احمدی نژاد به امریکا رفت ، که کاش هواپیمای حامل ایشان مثل دهها هواپیمای دیگر با نقص فنی روبرو شده و از جا بلند نمیشد ،کاش با هوای طوفانی برخورد نموده و به ایران برمیگشت و ایکاش های دیگر ......
هنگام سخنرانی رئیس جمهور ایران افراد در رفت و شد بودند ، صندلی های خالی پوزخند میزد به چشمهای میلیونها بیننده ، مظلومیتی دیده نمیشد که برایش زانوی غم بغل گرفته و دست به دعا برداریم ، داس در دست دروگری خودخواه بود که نکاشته به درو آمده بود و زمین خشک و خالی ، باد کاشته بودیم و طوفان درو کردیم ، خس و خاشاک کاشتیم و دریغ از بوته ای ،علف هرز و..... زمین تفتیده نصیبمان شد .
دیگرچون گذشته اهریمن را درامریکا و همراه رئیس جمهورش نمیدیدم ، چرا ؟
در بیرون ساختمان سازمان ملل افرادی شعار مرگ سر میدادند ،که بوی دوستی ازشان به مشام نمیرسید ولی در برابرشان حس مقابله وستیز را نداشتم ، مگر شدنی است کسی نام کشورت را با مرگ بخواند ولی در تو دشمنی ایجاد نکند ؟ چنان فضا آلوده شده است که دوست را از دشمن تمیز نمی توان داد ، کو آن حمیت و غرور ؟؟
به کجا میرویم ، خانه دوست کجاست ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر